სვირიგნი IWERIA ამას წინათ, „ცისკრის“ რედაქციაში, ჩვეულებრივი საუბრისას, ოტია პაჭკორიამ თავისი პორტფელიდან რომელიღაც ჟურნალი ამოიღო. ვკითხე - რა არის-მეთქი. - არაფერი, ორი წლის წინანდელი ჩემი წერილიაო - ჟურნალს თვალი გადაავლო და უცებ სახეზე გაოცება აღებეჭდა: აღმოჩნდა, რომ წერილი შვიდი წლის წინათ გამოექვეყნებინა. ერთხანს ჩაფიქრებული დასცქეროდა თარიღს, მერე ხმადაბლა თქვა: ახლა კი შევშინდი!..
შემაშინებელია გაჟონილი დრო. დრო, რომელიც არ ცნობს შენ მიერ განცდილ ორიენტირებს, რომელიც შენ გარეთ და შენ შიგნით იკუმშება და ფართოვდება, ერთ წერტილში იწრიტება, ან უკიდეგანო ჭაობივით იფინება, დრო, რომელიც მეტ-ნაკლები სიდიდისა და სხვადასხვა ელფერის მქონე ნაფლეთებად ალაგებს ცხოვრების კალენდარულად უწყვეტ და მთლიან მდინარებას. ოტია პაჭკორია კარგად იცნობს დროის ამ უცნაურ სახიობას, უენო, უდიერი წლებისა და საზეიმო დღეების თვალთმაქცურ ნიღბებს (ამ ნიღბების მთელი კოლექცია აქვს გადანახული მეხსიერებაში). კარგად იცნობს-მეთქი - იმიტომ, რომ იგი ვერ მოატყუეს ამ ნიღბებმა. იგი დაუძვრა მათ პირქუშ მაქციერობას, მათ მომაცთუნებელ ფერისცვალებას, ტირილსა და ხარხარს...
„დრო და სახელები“ დაარქვა ოტია პაჭკორიამ თავის მეორე წიგნს (1977), რადგან არაფერი ისეთი სისავსით არ გამოხატავს დროს, როგორც რომელიმე პიროვნების, ადამიანთა გარკვეული ჯგუფისა ან თაობის სახელი. „თაობა, როგორცა ჩანს, ყველაზე მცირე და კონკრეტული ქრონოლოგიური ერთეულია. იგი გულისხმობს იმ უცილობელ ფენომენს, როცა გარკვეული პერიოდის ლიტერატურულ პროცესში აშკარავდება რაიმე ახალი მნიშვნელობით აღბეჭდილი რიცხობრივი დაგროვება და ინტენსიფიკაცია. ეს არის ადამიანთა ახალი ფენა, თანაასაკოვანი, ერთნაირი გამოცდილებისა და რეაქციის მქონე ადამიანთა ჯგუფი (ვერლი). ყოველ ადამიანს სწამს რაიმე თავის თაობასთან ერთად, ყოველ თაობას აქვს თავისი ლეგენდა, რომელიც გამოხატავს მის ოცნებასა და ხასიათს, - წერს ოტია პაჭკორია, - და როცა საქმე ეხება თვითონ მას, ჩვენი თაობის ერთ-ერთ თავკაცს, მე ვერ დამაბრკოლებს ის გარემოება, რომ გუშინ თუ გუშინწინ მანვე მომმართა მოსალოცი სიტყვით.
ხშირად მიფიქრია: კაცი, რომელიც „უკულტურო იგნორაციის“ ატმოსფეროში (და ეს, არც ისე იშვიათი მოვლენაა) გულდასმით კითხულობს სხვათა ნაწერებს, აანალიზებს მათ და გამოთქვამს თავის პირუთვნელ აზრს, უკვე ამ ფაქტით ადასტურებს თავის პატივისცემას ამა თუ იმ პიროვნებისადმი და, მაშასადამე, საზოგადოებისადმიც. ოტია პაჭკორიას წერილებში უთუოდ ჭვივის მისი უშურველი გული. გადაიკითხეთ მისი მოსაგონარი წერილები ნოდარ ჩხეიძესა და გურამ რჩეულიშვილზე, მისი წერილები თავის კოლეგებზე, თუნდაც ისინი, სადაც იგი ნეგატიურად აფასებს მათი შემოქმედების ზოგიერთ მხარეს, და ნახავთ, რა ფაქიზი გულისყურითა და მამაკაცური პირდაპირობით, ხოლო ზოგჯერ თვითირონიითაც კი, ამბობს იგი თავის სათქმელს.
ოტია პაჭკორიას წერილები „მძაფრი, დინამიური სტილით გამოირჩევა. ისინი არაჩვეულებრივი გზნებით არიან დამუხტულნი“ (ს. ცაიშვილი) და კონკრეტული მოვლენების, ან მათთან დაკავშირებული ადამიანური ურთიერთობის სითბოს ასხივებენ. ოტია პაჭკორიას აინტერესებს ადამიანები, მათი შემოქმედება და ნამოქმედარიც, რადგან უყვარს ისინი და ქედმაღლურ განმარტოებას, მათ შორის ყოფნას ამჯობინებს. მაგრამ იგი, ამავე დროს, მოუწყინარი მკითხველი და ბიბლიოფილი, მრავალმხრივი და ფრიად სერიოზული ცოდნის პატრონიცაა. და კიდევ: იგი იმ მცირეთაგანია (არა მარტო კრიტიკოსთა შორის), ვისთვისაც უაღრესად მნიშვნელოვანია ნაწერის „ენობრივი ტონუსი“, სიტყვის არა მარტო აზრი, არამედ ხმოვანება, ფრაზის ბგერწერა, გამოთქმის სიზუსტე და ექსპრესია, და ყველა ეს თვისება მან სრულად გამოამჟღავნა თავის ორ მოთხრობაშიც.
მისთვის უცხოა ორაზროვანი ბუნდოვანება და შენიღბული გულგრილობა. ოტია პაჭკორია მუდამ იმათ საპირისპიროდ იყო მომართული, ვის გამოც თქმულა: არცა გრილ, არცა ტფილ! იგი ვერ ურიგდება ვერანაირ ცუდმედიდობას - კარიერისტის, ხელოვანის, ინტელექტუალის ვერანაირ თვითკმაყოფილებას, თავმოთნეობასა და გაფუყულობას, რომლის წიაღ, უკეთეს შემთხვევაში, მხოლოდ ნიჭიერების უკმარობას, გულის სიძუნწეს ან კაცური ბუნების „იწროობას“ ხედავს... რა თქმა უნდა, ბევრი ჩვენგანის მსგავსად, მასაც დაუშვია შეცდომები, მაგრამ არ მორიდებია შეცდომათა აღიარებას, გამოუჩენია გადამეტებული სიფიცხე, რაც სიყვარულით გამოუსყიდია. ოტია პაჭკორია არასოდეს გაქცევია საკუთარი თავის მხილებას, რაკი იცის: სწორი გზა ცხოვრებაში ულმობელი სინდისიერებით აღბეჭდილი თვითანალიზით მოიძიება. ამ „ულმობელობამ“ მიიყვანა იგი პროზასთან. თანადროულ პროზას სწორედ „საკუთარი თავის შემეცნების აქტი უდევს საფუძვლად“ (ფ. მარტინი). ცნობიერების ასეთი ანალიზისთვის იმთავითვე იყო გამზადებული ოტია პაჭკორია. მე არ ვგულისხმობ მაინცდამაინც სიყმაწვილეს, ან ადრეულ სიჭაბუკეს (მოთხრობებს იგი მაშინაც წერდა), არამედ მოვლენათა იმ ერთობლიობას, რომელიც გაიძულებს გარდაუვალად მოახდინო არჩევანი, ხოლო მერე საკუთარი ცხოვრების განმსაზღვრელ სტიმულად გადაიაზრო ამ არჩევანის ეთიკური შედეგი... გულსასტიკობაა ამის თქმა, მაგრამ ხანდახან მგონია, რომ ყველაფერი, რაც მას თავს გადახდენია, იმად მოსულა, რომ ჭეშმარიტ მწერლად გამოკვეთილიყო მისი პიროვნება. მან ბევრი იწვალა, იჭვისა და ყოყმანის ბნელი გვირაბებიც გაიარა,
ჩუქება
